Als alles in jou roept dat het niet meer klopt, ZachtKracht bij werkdruk en zelfverlies

Eva wist het al langer. Maar pas sinds kort kan ze het zichzelf toegeven. Niet met haar hoofd, maar in haar lijf. Alsof alles in haar binnenste giert. Haar hoofd staat nooit meer stil. Het bonkt. Draaft. Blaast op. Ze slaapt nauwelijks nog.’s Nachts liggen de gesprekken van overdag in flarden over haar heen .En dan begint ze weer te malen. Alsof haar systeem al maanden zachtjes roept: dit klopt niet meer.

Buiten barst de lente los — vogels, bloesem, licht. Maar in Eva zit geen lente. In haar groeit iets anders: onrust, frustratie, een diep gevoel van ‘ik wil hier weg’.

Wat als je hoofd doorgaat, maar je lijf allang ‘nee’ zegt?

Wanneer werk je leeg trekt: hoe Eva zichzelf verloor

Een paar maanden geleden gingen twee teamleden, zonder haar medeweten, naar het management. Niet met een open gesprek. Niet met een eerlijk signaal. Nee, met verwijten. Achter haar rug. De klachten waren ongegrond, maar ze werden niet gecheckt. Geen vraag, geen hoor-en-wederhoor. Alleen een reactie van bovenaf: ontwijkend, voorzichtig, zonder rugdekking. Alsof het veiliger was haar te laten vallen dan ergens kleur te bekennen.

Dat was het kantelpunt. Maar niet het begin. Er waren eerder al signalen geweest. Kleine dingen die groter werden. Meerdere keren was ze in haar eentje gelaten met lastige besluiten. Meerdere keren werden toezeggingen ingetrokken zonder uitleg. En telkens weer slikte ze het in. Want dat doet ze al haar hele leven. Ze is sterk. Loyaal. Ze laat zich niet kennen.

Maar sinds dit laatste voorval is het anders. Het vertrouwen is weg. En het toekomstbeeld ook. Geen veiligheid. Geen groei. Geen visie. Alleen nog maar leegte.

Alles geven, niets ontvangen

Ze doet haar werk goed. Altijd al. Ze haalt resultaten, motiveert haar team, houdt het geheel draaiend. Maar steeds vaker voelt ze zich onzichtbaar. Alsof ze enkel functioneert. Niet als mens. Niet als leider. Alsof haar grenzen er niet toe doen. Haar bijdrage vanzelfsprekend is. Haar energie oneindig.

En ondertussen raast alles door. Er is geen ruimte om stil te staan. Tot haar lijf dat voor haar doet: slapeloosheid, hartkloppingen, een constant gevoel van spanning. De lontjes worden korter. De adem hoger. Het masker zwaarder.

Als je jezelf terug wilt vinden, moet je durven kijken

Als ze voor het eerst tegenover me zit in het traject, kijkt ze me recht aan.

“Ik ben mezelf kwijt. Maar wat me echt raakt: ik heb het zó ver laten komen.”

We starten bij het begin. Niet bij oplossingen, maar bij inzicht. We gebruiken de logische niveaus van Dilts als basis, niet als model, maar als gids.

Ik stel haar vijf vragen. En Eva beantwoordt ze eerlijk. Soms direct. Soms met stilte.

De logische niveaus – en de laag waar het schuurt

1. Wat doe je allemaal op een dag? Ze noemt het. Overleggen. Managen. Problemen oplossen. Mailen. Rennen. Ze lacht erom. Maar de ondertoon is bitter. “Het zijn taken, geen keuzes.”

2. In welke omgeving werk je? Ze aarzelt. En dan komt het eruit:“Een organisatie die modern wíl lijken, maar mensen laat vallen als het spannend wordt.”

3. Waar ben je goed in – en wat kost je bakken energie? Ze is een bouwer. Een motivator. Een leider die mensen écht ziet. Maar alles gaat nu op de automatische piloot .En wat haar energie geeft?“Geen idee. Daar ben ik de laatste tijd te onrustig voor.”

4. Wat geloof je over jezelf? Ze slikt.“Dat ik altijd de sterke moet zijn. Dat ik alles aankan. En als ik dat even niet ben, dan faal ik.”

5. Wat is voor jou echt belangrijk? Het blijft even stil. Dan zegt ze:“Veiligheid. Eerlijkheid. Zingeving.”En daarna, zacht:“En dat voel ik hier nergens meer.”

   
   
   
   

“Inzicht is geen antwoord. Het is een opening"

Ze breekt niet. Ze opent.

Het wordt stil in de ruimte. Geen ongemakkelijke stilte — een ademende.

Dan zegt Eva: “Ik wil hier niet opbranden om te bewijzen dat ik waardevol ben. Ik wil leven en werken vanuit wie ik ben. Niet ondanks wie ik ben.”

Het is geen plan. Geen besluit. Maar het is helder. Dít is het kantelpunt.

Ze hoeft niet meteen te weten wat haar volgende stap wordt. Ze hoeft alleen te erkennen: ik wil iets anders. En ik mag dat voelen. Vanaf hier bouwen we verder. Niet met adviezen. Maar met ruimte, richting en ZachtKracht.

Waar ZachtKracht begint: bij werkdruk en zelfverlies

Ben jij jezelf kwijtgeraakt onderweg?

Misschien lees je dit en voel je iets vergelijkbaars. Dat je energie weglekt in een omgeving die niet (meer) bij je past. Dat je jezelf uit het oog bent verloren. Dat je leeft op automatische piloot, terwijl je hart iets anders roept.

Dan nodig ik je uit om stil te staan. Niet om weg te vluchten, maar om te kijken. Wat klopt er nog? Wat schuurt?

En vooral:

Wat mag er in jou opnieuw tot leven komen?

Je hoeft het niet meteen te veranderen. Maar je mag wél beginnen met voelen wat waar is. Vanaf hier bouwen we verder. Niet met adviezen. Maar met ruimte, richting en ZachtKracht: het begin van ZachtKracht bij werkdruk en zelfverlies.