Zachtkracht bij werkconflict – hoe ik mijn kracht hervond

Hoe ik omging met een moeilijke situatie op mijn werk

Een paar weken geleden gebeurde er iets op mijn werk dat me raakte. Niet één moment, maar een reeks kleine steken. Een opmerking hier, een sneer daar. In het begin dacht ik nog: ach, laat maar. Niet belangrijk. Het gaat niet over mij. Gewoon laten gaan.

Maar het bleef hangen. Ik voelde het in mijn buik, in mijn rug, in mijn schouders. Ik sliep slechter. Was sneller geraakt. En ergens onder de oppervlakte bleef het trekken.

Dat was het moment waarop ik ontdekte wat zachtkracht bij een werkconflict werkelijk betekent.

Na mijn post daarover kreeg ik veel reacties. Vragen ook:“Hoe ga jij daarmee om?” “Hoe weet je wanneer je iets moet zeggen?” “Wat als het je zo raakt dat je verstijft?”

Daarom deze blog. Niet als handleiding. Maar als inkijkje. In hoe ik het deed. Niet perfect. Wel echt.

De opmerking die binnenkwam (en wat er daarna gebeurde)

Het begon met vragen. Een heleboel vragen, waarvan mijn collega al wist: "daar heeft ze nooit een antwoord op." Mijn vragen werden ontweken en informatie niet gedeeld. En toen een opmerking, hard en onnodig. En precies op een kwetsbare plek. Ik deed wat ik gewend ben: professioneel en vriendelijk blijven. Laten gaan. En pas 's avonds, tijdens het wandelen met de honden, voelde ik wat er écht was gebeurd.

Ik voelde me klein. Onbelangrijk. Alsof ik er niet toe deed. Dat gevoel herkende ik. Maar ik wilde het deze keer niet wegduwen.

Wat ik leerde door het ritme van de seizoenen te volgen

Ik doorliep het wiel, mijn wiel. Waarbij het belangrijk is om bij alle seizoenen stil te staan en het proces te volgen. Die vier stappen — voelen, terugkijken, richting bepalen en in actie komen — zijn voor mij de kern van zachtkracht bij werkconflict.

Herfst – Voelen wat er écht speelt

Ik stond stil. En voelde. Niet alleen dát ik geraakt was, maar waar. Wat in mij was nu echt geraakt en hoe voelde ik me hierbij. Klein, onbegrepen, niet gehoord en niet gezien maar vooral niet van waarde. Ik voelde intens verdriet.

Winter – Terugblikken en de feiten ontrafelen

Wat werd er nu precies gezegd? Wat was feitelijk waar? Wat projecteerde ik zelf? Ik zag mijn pijn én mijn patronen. Mijn oude verhalen. Over gezien willen worden. Goed willen zijn. Presteren en perfecte kwaliteit willen leveren.

Ik zag ook de pijn en patronen van mijn collega. En ik zag waar zijn behoeften en mijn behoeften botsen en wat ik hiervan kan leren.

Lente – Ruimte voor mijn waarheid

Ik vroeg mezelf ook af wat vind ik hier nu van? Kan ik dit loslaten of wil ik hier iets mee. Welke grens is er hier overschreden – en hoe wil ik die markeren?

Zomer – In actie komen vanuit kracht

Ik voerde het gesprek. Met lood in mijn schoenen, hart in m’n keel en zenuwen door mijn hele lijf. Maar ik deed het. Niet voor de ander. Voor mezelf.

In verbinding met mezelf en begrip voor de ander. Hierdoor ontstond er verbinding, voelde de ander zich gezien en was bereid ook mij te zien in dit verhaal.

"Emoties zijn boodschappers, geen vijanden. Ze vertellen je waar je jezelf bent kwijtgeraakt."

Cirkel van invloed of betrokkenheid? Hier lag het verschil

En toen gebeurde het mooiste: ik voelde mijn invloed terugkomen. Want zolang ik bleef hangen in wat de ander had gedaan, zat ik in mijn cirkel van betrokkenheid. Daar waar ik alles zie, alles voel — maar niets kán. Daar waar het gaat over de ander. Wat hij zei. Wat hij deed. Wat hij anders zou moeten doen.

Maar op het moment dat ik besloot: dit gaat over mij, verschoof ik naar mijn cirkel van invloed.

Wat kan ík doen? Wat wil ík anders? Wat is mijn volgende stap?

En dát maakte het verschil.

Hoe zachtkracht bij werkconflict me terugbracht naar mezelf

Het was spannend. Niet groots of spectaculair. Maar echt. En goed. Ik kreeg ruimte. En ik gaf ruimte. En wat belangrijker was: ik voelde mezelf weer.

Niet omdat de ander ineens anders deed. Maar omdat ik was opgestaan. Voor mezelf.

En dat is waar het écht over ging.

Niet over die opmerking. Niet over de ander. Maar over het verhaal dat daaronder lag.

Dat ik er pas toe doe als iemand anders mij waardeert. Dat ik pas zichtbaar ben als een ander mij ziet. Dat oude verhaal mag ik herschrijven. In actie. In keuzes. In kleine, dagelijkse daden.

"Jouw waarde is niet afhankelijk van de ander die hem erkent — maar van jou die hem belichaamt."

Ik wist het wel: "Ik ben van waarde!!" Maar ik voelde het nog niet.

Zelfzorg is geen luxe. Het is leiderschap.

Ruimte om te kiezen. Voor jezelf.

Alles begint bij mezelf. Als ik van waarde ben, dan mag ik mezelf ook zo behandelen. En dat betekend goed voor mezelf zorgen.

Ik wandel al elke dag. Ik doe aan yoga en meditatie iedere week. Ik lees boeken, speel piano, ga regelmatig leuke dingen doen met vriendinnen. Ik ben een nieuwe opleiding en een nieuw coachtraject gestart omzelf verder te ontwikkelen. Nu is het tijd om ook mijn voeding daarin mee te nemen. Niet omdat het moet. Maar omdat het klopt. Omdat ik van waarde ben. Onschatbare waarde.

Zachtkracht is niet zwijgen. Zachtkracht is voelen. Begrijpen. Kiezen. En dan doen.

Dat. Elke dag opnieuw.

Herken je jezelf in dit verhaal? Lees dan ook hoe Eva omging met werkdruk en zichzelf hervond.