Moe zonder reden? Misschien zegt je lijf wat je hoofd negeert

Ergens tussen verlangen en uitvoering, tussen weten en durven, zit een dun lijntje. De wereld om je heen lijkt wakker te worden. Alles groeit, beweegt, vraagt om actie. Maar jij… voelt je moe. Niet omdat je niets wil, maar omdat het ergens vanbinnen nog stil is. Misschien zie je anderen plannen maken. Misschien voel je de druk om ook iets te moeten voelen. Maar jouw lijf zegt: wacht nog maar even.

Niet de fijne soort moe. Niet de ik-heb-lekker-gewerkt-en-nu-wijn moe. Maar die andere. Die vage. Waar geen oorzaak voor is. Waar slapen niet tegen helpt. Waar je hoofd nog wel kan, maar je lijf allang is afgehaakt.

Je probeert het te negeren. Want hé, je zou nu toch juist energie moeten hebben? Het is lente! Alles om je heen zegt: gáán. Maar je benen zijn zwaar. Je ogen prikkelbaar. Je hebt koffie nodig om normaal te functioneren – en zelfs dat helpt niet echt meer.

"Soms is moeheid geen gebrek aan energie, maar een signaal van je ziel dat iets niet klopt."

Misschien denk je dat je iets verkeerd doet. Te weinig beweegt. Niet gezond genoeg eet. Of dat je gewoon niet genoeg je best doet. Maar soms is die vermoeidheid er zonder duidelijke reden. Moe zonder reden, het overvalt je, blijft hangen, en past niet bij hoe je hoofd denkt dat het zou moeten zijn. Misschien wil je je gewoon even niet zo voelen.

Maar wat als die moeheid niet weggaat omdat hij iets wil zeggen? Wat als dit je lijf is dat roept: "Ik doe nog niet mee. Jij denkt vooruit, maar ik ben nog aan het landen."

Moe zonder reden? Wat dat wil zeggen

We zitten in een tussenfase, niet meer daar, nog niet helemaal hier. Het voelt misschien alsof je stilvalt. Alsof het niet lukt om te landen, laat staan om te wortelen. Alsof je op zoek bent naar houvast, maar het nergens echt vindt. En dat alleen al kost kracht. En dat is precies waar jij tegenaan loopt.

Je hoofd wil dóór. Je omgeving stuurt aan op tempo, plannen, presteren. Maar jouw binnenwereld haakt niet aan. Jouw lijf voelt: het is te snel, te veel, te vroeg. Niet omdat je niet wil, maar omdat je nog niet op één lijn bent met jezelf.

"Je hoeft niet te versnellen om mee te doen. Soms is jouw tempo precies wat er nodig is."

Dit fenomeen noemen we in NLP incongruentie: je lijf zegt iets anders dan je hoofd. En dat vraagt om afstemming, niet om forceren. Vaak plakken we daar het label 'weerstand' op. Wat als dat deel jou niet vertraagt, maar beschermt? Wat als jouw lijf iets ziet wat je hoofd nog niet kan of wil weten? Misschien is die moeheid geen storing, maar richtingaanwijzer. Niet om stil te blijven staan, maar om te bewegen op een manier die wél klopt. In zachtheid. In eigen tempo. In verbinding met jezelf.

En ja, dat wringt. Want alles om je heen beweegt. Groei, bloei, lanceringen. Op Instagram lijkt het alsof iedereen aanstaat. Maar jij voelt niets. Of te veel. Of iets dat je niet kunt duiden, alleen maar vertragen. Of terug te vallen. Of te verdrinken in je eigen tempo.

Wat wil je lijf je vertellen?

En toch. Misschien is precies dat de uitnodiging. Niet om harder te gaan, maar om eerlijker te voelen. Niet om jezelf op te peppen, maar om jezelf af te stemmen. Niet om eindelijk te voldoen, maar om eindelijk te volgen.

Dus stel jezelf deze vraag: Wat wil mijn lijf me vertellen wat mijn hoofd nog niet durft te horen?

Misschien is dat het begin. Niet van actie. Maar van contact.

Mini-oefening: luisteren naar je lijf

Wil je daar dieper naar luisteren? Sluit je ogen eens. Waar zit dit gevoel in je lijf? Is het zwaar of licht? Beweegt het of staat het stil? Heeft het een kleur, een temperatuur, een vorm? Wat gebeurt er als je het een stem geeft?

En dan: stel jezelf één vraag: Wat wil jij me laten voelen wat ik nog niet durf te zien?

En luister dan. Niet met je hoofd, maar met je lijf. Dat is geen truc, maar richting. Zacht. En precies goed.

Wat mij helpt als mijn lijf moe is

Ik herken dit gevoel maar al te goed. Als mijn lijf moe is, mijn hoofd aan, en ik de ruis niet meer uit elkaar kan trekken, dan ga ik wandelen. Vaak met een meditatie op. Of ik schrijf, met een kop thee, een muziekje, een kaarsje. Niet om te bedenken wat er speelt, maar om het op te voelen. Op te schrijven.

En als het echt vastzit, ga ik nog een laag dieper. Dan gebruik ik Memory Release, een zachte, lichaamsgerichte manier om oude gevoelens los te laten, met behulp van geur.

Ik werk met een blend van etherische oliën: frankincense, lavendel en stress away. Die geur opent iets. Iets ouds. Iets wat diep zit.

Ik adem diep in. En ik laat komen wat komt. Niet met mijn hoofd, maar via mijn lijf. Een herinnering, een gevoel. Iets wat niet mocht zijn, maar er nog wél zit. Ik adem diep in, ik voel wat er is en laat dat er zijn.

Soms moet ik dit drie, vier keer doen. Maar daarna is het lichter. Niet weg, maar zachter. Alsof mijn lijf gehoord is, en niet meer hoeft te schreeuwen.

Je hoeft niets op te lossen. Alleen maar op jezelf af te stemmen. En als je dat voelt… luister dan. Dat is genoeg.

Misschien vind je deze blogs ook interessant:

• Waarom het nooit over de afwas gaat – wel over jou. Over triggers, oude pijn en wat je lijf écht wil zeggen.

• Je gedachten en gevoelens sturen. Hoe doe je dat?

• ZachtKracht bij werkdruk en zelfverlies. Over het moment vóór de keuze. Tussen verlangen en doen.